حسابرسی شرکت ها
در مقالات پیش در خصوص هویت حسابرس و اهمیت بهره گیری سالانه از توانایی های وی در مجموعه های فعّال نکاتی بیان شد . در ادامه این مبحث قصد داریم تا با شرح ماهیت حسابرسی شرکت ها و باید ها و نبایدهای آن شرایط بهبود عملکرد حسابرس را ارائه دهیم .
حسابرسی به عنوان زیر مجموعه ای از روش های بازرسی مالی به مجموعه اقداماتی گفته می شود که در آن حسابرس به ارائه گزارشی مبتنی بر برداشت های شخصی خود و مجموعه ای از مشاهدات (مشاهده اسناد و مدارک مالی یک شرکت یا موسسه) در مورد عملکرد حسابدار ، کیفیت و نحوه انجام کار وی می پردازد . اگرچه حسابرسی شرکت ها از دید برخی مدیران و کارمندان بخش مالی عملی برای کشف توطئه ، خلاف ، رشوه گیری ، تقلب و یا به زبان عامیانه «مچ گیری» می باشد ، اما می توان آن را اقدامی برای تصحیح اشتباهات ناخواسته و گوشزد کردن آن به دست اندرکاران امر و جلوگیری از تکرار آن نیز دانست . در موارد متعددی دیده شده است که عده ای رجوع به حسابرس را ضروری ندانسته و وجود حسابدار را برای این کار کافی تلقی کرده اند ، این در حالیست که باید بدانیم میان عملکرد این دو شخص تفاوت های قابل توجهی وجود دارد . به عنوان مثال وظیفه حسابدار تهیه و تنظیم اسناد و ثبت دفاتر حسابداریست که به ایجاد صورت های مالی منتهی می شود ، این در حالیست که وظیفه حسابرس کنترل این نگاره ها می باشد ، وظیفه ای که شاید در بدو امر یکسان به نظر برسد اما در عمل تفاوت های عمده ای با یکدیگر دارند . از سویی دیگر وظیفه حسابدار ثبت وقایع به صورت روزانه است ، اما حسابرسی مجرب با مشاهده ماحصل عملکرد فصول مختلف به صحت و سقم گزارشات وی پی می برد دقیقا مانند خدمات حسابداری.
حسابرس باید به اندازه ای امین باشد که منافع شخصی خود را در کار دخیل نکند ، لذا نداشتن ارتباطی خارج از چارچوب با عوامل مجموعه اعم از مدیران و کارمندان ، نداشتن معاملات مالی با عوامل فوق ، عدم سازش و اغماض در کار بواسطه تهدید ، فشار و کارشکنی های احتمالی ، عدم دخالت حب و بغض نسبت به ارائه گزارش عملکرد عوامل مجموعه و مثال هایی از این قبیل گوشه ای از ویژگی های حسابرس مورد نظر ما می باشد .